Orzeczenie Trybunału z 3 kwietnia 2019 r. - zakaz reformationis in peius w odwoławczym postępowaniu dyscyplinarnym

02.03.2021

Teza wyroku z 3 kwietnia 2019 r.:
 
Trybunał stoi na stanowisku, że postępowanie dyscyplinarne (w szczególności dotyczące dopingu w sporcie) winno cechować się gwarancjami analogicznymi jak istniejącymi w postępowaniu karnym. Charakter sankcji orzekanych przez organy antydopingowe, które mogą doprowadzić do zakończenia kariery zawodnika oraz jego napiętnowania nie tylko w środowisku sportowym, ale również w opinii publicznej, wymaga od organów stosujących przepisy antydopingowe szczególnej odpowiedzialności i powściągliwości. W szczególności nie jest dopuszczalne dowolne szafowanie najpoważniejszymi karami znanymi prawu antydopingowemu w postaci kary dyskwalifikacji.
 
Fakt, iż przepisy antydopingowe nie statuują zakazu pogarszania sytuacji zawodnika przez organ II instancji wprost, w żadnym wypadku nie oznacza, iż taki zakaz w postępowaniu antydopingowym nie obowiązuje.
 
Zakaz reformationis in peius można wywodzić przede wszystkim z Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, a konkretnie z art. 42 ust. 2 Konstytucji, statuującego konstytucyjne prawo do obrony. Nie ulega przy tym wątpliwości, że zarówno Trybunał, jak i ….. przy wydawaniu orzeczeń dyscyplinarnych związane są polską ustawą zasadniczą.

wyrok TA z 3.04.2019 - 834 kb [Otwórz ] [Pobierz].